Betere tijden: dichtbij of toch ver weg?

De koppenmaker van Trouw verwoordt wat waar is: ‘Sociale partners schrijven een nieuw regeerakkoord’.  De met veel aplomb aangekondigde hervormingen worden uitgesteld tot 2016 (of nog later?) en het begrotingstekort blijft te hoog. Van het regeerakkoord waarmee Rutte  en Samson glunderend tevoorschijn kwamen na een (te?) snelle kabinetsformatie is weinig meer over, laat staan van de toen al tegengestelde hoofdlijnen van de verkiezingsprogramma’s van de tot elkaar veroordeelde regeringspartijen.  Het Mondriaan-akkoord van kabinet en sociale partners, genoemd naar een school en dus niet rechtstreeks naar een groot kunstenaar, beoogt het herstel van vertrouwen in de economie. Of daarmee ook het vertrouwen in de politiek terugkeert staat niet op voorhand vast. Integendeel. Kiezers kennen de tegelwijsheid van het vertrouwen, dat te voet komt en te paard verdwijnt. Zij weten ook,  dat zachte heelmeesters stinkende wonden maken, ook in de ten onrechte bewierookte polder van de Nederlandse politiek. Het blijft wachten op betere tijden. De kiezers hebben een parlement gekozen, geen sociale partners hoezeer ook het bedrijfsleven respect verdient.