Waardering voor alle zorg in (het vroegere) Waelwick te Ewijk voor mijn echtgenote Ans na haar herseninfarct. Dank aan UGC Heyendael, Interzorg, SEH en Neurologie Radboud UMC, ZWM Revalidatie- en Behandelcentrum‘ en niet te vergeten aan de bezoekers (familie, vrienden, buren)

Ouderdom komt met gebreken. Die ware woorden ervaar ik elke dag, sinds de mantelzorg voor echtgenote Ans alle aandacht vergt. De eigen stramheid stelt weinig voor, vergeleken met de nare gevolgen van haar valpartijen. Aanvankelijk was het hypoglycaemie – meestal gevolg van haar al langer bestaande diabetes mellitus – die tot een val en korte bewusteloosheid leidde. Onderzoek bij Spoedeisende Hulp (SEH) van Radboudumc gaf soms inzicht in de oorzaken van het vallen, maar onvoldoende aanknopingspunten voor behandeling. Latere valpartijen zonder bewusteloosheid wezen in de richting van een beroerte: een herseninfarct door (te) hoge bloeddruk en lichte verkalking van de hersenvaten. Een recente val in het holst van de nacht maakte opnieuw komst van de ambulance noodzakelijk. De hartfilm en bloedwaarden leerden, dat SEH niet meteen nodig was. De huisarts vroeg enkele dagen later wel om neurologisch onderzoek via SEH. Na de hersenscan raadde de neuroloog ons ELV in een verpleeghuis aan. Dat advies werd gedeeld door huisarts.

De afkortingen ELV en GRZ had ik nooit eerder gehoord. ELV staat voor Eerste Lijns Verzorging en GRZ betekent: Geriatrische Revalidatie Zorg. Opname in een GRZ-erkende instelling houdt in, dat de patiënt tijdelijk wordt opgenomen met het doel om na een herseninfarct via multidisciplinaire revalidatie te werken aan volledig of gedeeltelijk herstel van essentiële functies. Dat het aantal GRZ-plaatsen beperkt is, bleek meteen na de aanmelding door de huisarts. We moesten kiezen tussen het ZZG Herstelcentrum op Dekkerswald en het ZMW Revalidatie- en Behandelcentrum in Ewijk. Een dag later had alleen Waelwick een kamer beschikbaar. Het vervoer naar en de opname in het vroegere verpleeghuis in Ewijk verliep voorspoedig, evenals het intakegesprek met de arts en verpleegkundige van het Revalidatiecentrum. Overigens vond de arts al binnen een dag aanvullend neurologisch onderzoek nodig, inclusief een nieuwe hersenscan. De verlamming van linkerarm, hand en voet en de spraakstoornissen waren ernstiger dan uit het eerste SEH-onderzoek kon worden opgemaakt.

De rolstoeltaxi meldde zich bij de oostelijke ingang van het Radboudumc. De poli neurologie bleek verplaatst naar het gloednieuwe hoofdgebouw aan het Geert Groteplein Zuid, van 1964 tot 1977 mijn werkadres. De ‘oude’ gebouwen, befaamd vanwege de architectuur volgens de ‘Bossche School’, zijn allemaal vervangen door fraaie nieuwe gebouwen. Via oude en nieuwe tunnels bereikten we relatief gemakkelijk de poli neurologie. Na het onderzoek moesten we – nu buitenom – naar de Spoedeisende Hulp, waar opnieuw een hersenscan werd gemaakt. De ook afgenomen coronatest was negatief, maar de eerder geconstateerde blaasontsteking was ondanks de antibiotica niet verdwenen. De neuroloog achtte na bestudering van de scan opname op de verpleegafdeling neurologie nodig om 24 uur de bloedwaarden te controleren, en ook om te beoordelen hoe en waar verdere behandeling mogelijk zou zijn. Een dag in de fraaie en functionele eenpersoonskamer van Radboudumc West A 4-21 was toereikend om de terugplaatsing naar Waelwick te rechtvaardigen.

Gewenning was niet nodig, want Kamer 1.08 was al even bekend als de overige voorzieningen: de Huiskamer, de Binnentuin – het restaurant waar bezoekers worden ontvangen – de Oefenruimte voor de fysiotherapie en niet te vergeten de buitentuinen aan de voor- en achterzijde van het vijf bouwlagen grote complex. Waelwick is na de ombouw van verpleeghuis naar revalidatiecentrum een kleinschalige voorziening, waar alle cliënten volop aandacht krijgen. Ans voelde zich er meteen thuis, ondanks de forse hulpbehoevendheid tijdens de eerste dagen van haar verblijf. De regelmatige oefeningen met de fysiotherapeut, ergotherapeut en logopedist werpen, zo blijkt na twee weken, geleidelijk vruchten af. Het revalidatiebeleid van Waelwick is van het begin af aan gericht op de vergroting van de zelfredzaamheid, ook al kost Ans dat soms veel moeite. De angst voor vallen, het gebrek aan coördinatie en de vrees voor een nieuw infarct spelen daarbij een grote rol. Ik ben intussen onder de indruk van de deskundigheid en betrokkenheid waarmee de staf van Waelwick de revalidatie van de cliënten begeleidt en stimuleert.

Het multidisciplinair overleg van de staf concludeerde na twaalf dagen, dat het hoofddoel van de revalidatie de veilige terugkeer naar huis is. Essentieel zijn daarbij de nevendoelen van zelfstandige toiletgang, zelfstandig lopen (met rollator) en het verbeteren van de spraakverstaanbaarheid. Het team houdt 2 september als voorlopige ontslagdatum aan. Op 26 augustus vindt overleg met de familie plaats, ook om na te gaan welke voorzieningen thuis moeten worden getroffen. Een verlenging van het verblijf in Waelwick is niet uitgesloten. Het met ons besproken en geaccordeerde behandelplan sterkt mijn  vertrouwen, dat de revalidatie tot een goed resultaat zal leiden. Intussen heb ik veel waardering voor de zorg, die het gehele team van het ZWM Revalidatie- en Behandelcentrum aan mijn echtgenote besteedt. De dagelijkse, soms meervoudige gang naar Ewijk valt mij niet zwaar, ook vanwege de geweldige gastvrijheid van de medewerkers van het centrum.