Met Jan van Teeffelen op de Grote Markt in Nijmegen (Foto: Jan van Leeuwen)

Niet geboren, wel getogen in Nijmegen, wanneer ik het werkzame leven plus dat van een ‘pensionado als maat van de tijd mag nemen. Arnhem van 1934 tot 1952, Utrecht van 1952 tot 1959, en Nijmegen vanaf 1959: 63 jaren dus. Na het afstuderen in Utrecht verkaste ik naar Nijmegen, omdat mij daar een promotieplaats in het vooruitzicht werd gesteld. Het overigens fameuze Instituut voor Fysische Chemie van leermeester Professor Overbeek had geen plaats voor een jong promovendus, Prof. Dr. Gerard van Os, die aan de Katholieke Universiteit een gloednieuw Laboratorium voor Fysische Chemie had opgestart wel, Zo belandde ik – tot groot genoegen van mijn vader, die in Arnhem met de collectebus was rond gegaan om geld op te halen voor de KU – in Nijmegen, om daar niet meer weg te raken. De oudste stad van Nederland verdient een eigen tab op mijn website, om enige ordening te brengen in de overigens incidentele schrijfsels, die aan Nijmegen zijn dan wel nog worden gewijd.

Het stadsbestuur wist mij soms te vinden voor een wat langduriger opdracht, veelal op grond van mijn (politieke) ervaring op het terrein van energie- en milieubeleid. Een even mooie als moeilijke opdracht betrof het onderzoek naar de oorzaken van het relatief vaak voorkomen van nieuwvormingen, i.h.b. longkanker in het westelijk gedeelte van Nijmegen. De echte oorzaak werd niet gevonden. Maar het Westenweurt-onderzoek, uitgevoerd door een gemengde werkgroep, die ik mocht samenstellen en voorzitten, leverde wel een reeks aanbevelingen op, die van belang bleken voor de toekomstige invulling en aanpassing van de ruimtelijke ordening.

Van heel ander ‘kaliber’ was het verzoek van wethouder Jan van der Meer (GL) om leiding te geven aan een door hem samengestelde werkgroep voor de bevordering van zonne-energie in Nijmegen. Na enige aarzeling stemde ik in met de opdracht een rapport te schrijven over de kansen voor zonenergie in Nijmegen. Tijdens de opstelling van het rapport vroeg de wethouder mij ook na te denken over de wijze, waarop de stad kon laten zien, dat zonne-energie de toekomst had. Een installatie in de publieke ruimte, zo luidde mij tegenvraag? De bevestiging leidde tot mijn vraag aan kunstenaar Andreas Hetfeld om een zonsboot of zonneboom te ontwerpen. Het werd de Zonneboom, een kinetisch kunstwerk, dat sinds mei 2012 tussen het ROC Technovium en het SSH&-wooncomplex de zon volgt en het licht vangt.