Enkele jaren geleden ontdekte ik tijdens een van mijn wandelingen over de Groesbeekseweg in Nijmegen in de tuin van kunstenares Nel Linssen een eenvoudige  maar opvallende metalen constructie. Het beeld – want zo was het bedoeld – trok met enige regelmaat mijn aandacht door de veranderende vorm bij het voorbijgaan. Enige tijd later trof ik bij een bezoek aan Galerie Agnes Raben in Vorden een drietal soortgelijke maar toch – ook onderling – verschillende sculpturen van Coen Vernooij, een Nijmeegs kunstenaar, die ik bij mijn omzwervingen in het artistieke Rijk van Nijmegen nog niet had ontmoet. De wit-metalen constructies lieten mij niet los, waarschijnlijk door de combinatie van de strakke vorm en de wisselende indruk, afhankelijk van de plaats van waaruit het ’tall object’ bekeken wordt.

‘Tall objects’: zo noemt Coen Vernooij zijn meer dan menshoge titelloze tuinbeelden, die menig kijker zullen verrassen. Een titel zou volgens de kunstenaar teveel afleiden, kleur ook.  Wat op het eerste gezicht een eenvoudig raamwerk lijkt, roept bij nader in- en omzien tal van associaties op. De open constructies van aan elkaar gelaste en  wit gepoedercoate metalen staven veranderen bij een gewijzigd perspectief in even ongedachte als onverwachte sculpturen. De vraag, of de term sculptuur past bij de beelden van Coen Vernooij, doet eigenlijk niet terzake. Wat wel telt, is de bijzondere wisselwerking met de omgeving, en ook met het licht. Die interactie pakt anders uit dan bij houten of stenen sculpturen, waarbij de omgeving een andere, soms ondergeschikte rol speelt.

De beeldend kunstenaar uit Nijmegen koppelt eenvoud aan zeggingskracht, en roept daarmee  verwondering en bewondering op. De in letterlijke en figuurlijke zin transparante beelden blijken veelal gecompliceerde constructies, die vanuit allerlei hoeken bekeken moeten worden om doorzien en begrepen te worden. Wie zou denken dergelijke verrassende constructies zelf te kunnen bedenken, komt na een rondgang om en een zorgvuldige beschouwing van de beelden snel tot het besef, dat dat niet het geval is. Een goede verbinding van creativiteit en vernuft is niet ieder mens gegeven,  de rationele vertaling van spontane of langzaam opkomende gevoelens in (weer) een verrassende constructie evenmin. Coen Vernooij kan dat wel, en doet dat op onnavolgbare wijze in zijn abstracte en tegelijk magische constructies: tijdloze sculpturen met een uniek karakter, dat aanzet tot reflectie. Dat is een mooie opgave in een tijd, waarin bezinning geboden lijkt.