Een bijdrage aan de CO2-kringloop via duizenden bruine kegels van een lastige maar indrukwekkende Zilverspar

Toen we ruim veertig jaar geleden verhuisden van Brakkestein naar de Willem Schiffstraat in Nijmegen, was de spar op de hoek van de tuin al een opvallende, flink uit de kluiten gewassen boom. De door de eerste bewoner aangeplante boom torende hoog uit boven de andere bomen in de omgeving, ook al wonnen de bomen van het Albertinum de strijd om de lengte. De blauwgrijze naalden deden ons denken aan een variant van de Blauwspar. Maar de fraaie boom kon evengoed een Zilverspar zijn, gelet op de pyramide-achtige vorm, de ruwe bast, de naalden en de vorm en afmetingen van de kegels. De in 1981 nog jeugdige zonen van overbuurman Frans Tromp hadden het ook over de Zilverspar, toen zij hun experimenten met een radiografisch bestuurde speelgoedauto onderbraken, om elkaar te vragen wat die Zilverspar wel zou kosten. Wel tien duizend gulden hoorde ik een van de jongens zeggen, waarmee een deel van de koopprijs van ons huis werd verklaard. De Zilverspar staat nog steeds fier overeind, ondanks de bewuste verwijdering van enkele lage takken en het ongewilde verlies van takken door een sneeuwlast of door hevige windstoten.

Na de installatie van zonnepanelen op het (gelukkig) platte dak van ons huis – een kleine tien jaar geleden – kwam de gedachte op om de Zilverspar geen langer leven te gunnen. De tijdelijke dip in de stroomopbrengst in de maanden, waarin de zon wat lager staat, was de aanleiding voor die drastische ingreep. De omvang van de stam was inmiddels zo toegenomen, dat voor de verwijdering een vergunning van de gemeente Nijmegen nodig was. De verwijderingskosten bleken wel aanzienlijk hoger dan de gederfde stroominkomsten, nog los van de gevolgen van de afschaffing van de salderingsregeling. Het besluit om de Zilverspar te laten staan was dus snel genomen, ook omdat we – en wellicht ook de buren – gewend waren geraakt aan de uitstraling van de boom. Bovendien draagt de Zilverspar bij aan CO2-reductie en biomassa-productie, in de vorm van naalden en vooral kegels. De duizenden kegels, die in de herfst in twee tot drie weken naar beneden komen, zijn wel een pittige bron van werkverschaffing. Het bijeenvegen van de talloze kegels op het trottoir gaat redelijk snel. Maar de verwijdering van het gras en uit de borders kost veel tijd en inspanning. De energiewinst gaat via DAR en ARN naar de gemeenschap. Herstige biomassa is ook wat waard, nu de energieprijs in rap tempo toeneemt.