Dierbare herinneringen aan een even bescheiden als bevlogen voetbalbestuurder uit Groesbeek, die mij de KNVB en De Treffers heeft leren kennen

Op 22 augustus 2023 overleed Henk Driessen in zijn geliefde huis aan de van Nispenstraat te Groesbeek, in het bijzijn van zijn kinderen Frank en Erika en zijn kleinzoon Mats. Ik wist dat hij zijn lieve echtgenote Truus miste; zij was hem in het voorjaar 2022 ontvallen. Maar ik wist niet, dat Henk ziek was. Zijn overlijdensbericht overviel me, ook omdat ik van plan was om hem op korte termijn een bezoek te brengen. Tijdens zijn uitvaart op 28 augustus 2023 verwoordden Frank en Erika heel mooi het boeiende leven van hun vader. Vol ontroering luisterde ik naar de woorden, waarmee zij hem treffend karakteriseerden. De woorden waarmee de laatste weken en dagen van zijn dienstbare leven beschreven, maakten diepe indruk. Zijn gezin stond bij Henk altijd voorop. Maar de traditionele afscheidsgroet van het bestuur van De Treffers leerde, dat de grote voetbalgemeenschap van De Treffers – de grootste van de zes Groesbeekse voetbalverenigingen – altijd volop op hem en zijn echtgenote hadden kunnen rekenen. 

Henk Driessen werd op 16-jarige leeftijd lid van de club met de rood-zwarte kleuren. Hij ontpopte zich als een hartstochtelijk vrijwilliger, was al op jeugdige leeftijd vier jaar bestuurslid en diende de club op allerhande gebied: als grensrechter maar ook als lid van de beheerscommissie, als mede-organisator van feesten en recepties maar ook als lid van de sponsorcommissie. En niet vergeten als enthousiaste archivaris met als bijrol de koffieman. In zijn jonge jaren werkte hij bij schoenfabrieken en bij de gemeente Groesbeek, tot hij in de jaren in Breedeweg zijn ondernemerszin ruim baan kon geven in een eigen zaak in dames en kinderkleding. De ondernemers in het kerkdorp waren blij met de doortastende, doelgerichte en toch aimabele collega. Maar de voorspoed in Bredeweg weerhield Henk Driessen niet van een voor insiders begrijpelijke overstap: Henk mocht van zijn hobby zijn beroep maken. Hij werd het professionele gezicht van de KNVB Afdeling Nijmegen.

Kunstenaar Han Klinkhamer leerde mij ooit, dat toeval niet bestaat, maar genade wel. Het moet dus genade zijn geweest, dat afdelingsmanager Henk Driessen mij in de zomer van 1982 benaderde voor het voorzitterschap van de KNVB Afdeling Nijmegen. Bij het afscheidsfeest, dat ik op touw had gezet bij de afsluiting van mijn 12-jarig raadslidmaatschap in Nijmegen had ik laten merken het jammer te vinden, dat ik de ik Nijmegen niets meer te doen had. Frans Hendriks, toen voorzitter van Kolping Dynamo, schijnt dat te hebben doorgegeven aan Henk Driessen, met als gevolg dat ik – na gesprekken met vicevoorzitter Cees Moolhuijzen en andere bestuursleden – tijdens de najaarsvergadering van 1982 in het Kolpinghuis als Afdelingsvoorzitter werd gekozen. Nee zeggen kon ik vrijwel nooit, toen ook niet. De genade – of was het toch toeval – verbond mij vanaf dat ogenblik met Henk. Hij was mijn even ervaren als geduldige leermeester in het voor mij onbekende voetbaldomein, zonder mij te plagen – wat anderen wel deden – met het feit dat ik nooit een kleedkamer van binnen had gezien. 

De bestuursleden van de KNVB Afdeling Nijmegen maakten mij snel wegwijs, maar van Henk leerde ik het toch meest, op zijn kantoor aan de Schependomlaan, maar ook wanneer we samen op weg waren voor het uitreiken van gouden of zilveren spelden aan trouwe verenigingsbestuurders, voor het vieren van kampioensfeesten aan het einde van een seizoen, of naar Zeist wanneer daar wat te gebeuren stond. Toen ik na acht jaar voorzitterschap in Nijmegen in 1990 gekozen zou worden tot voorzitter van het Bestuur Amateurvoetbal en daarmee tot vice-voorzitter van het KNVB-Bondsbestuur stond Henk erop mij naar Zeist te rijden, en later terug te brengen naar Nijmegen: teken van saamhorigheid en dienstbaarheid. Al eerder was mij opgevallen, dat hij talloze KNVB-ers kende: bondsvoorzitter Jo van Marle maar ook trainer Rinus Michels, afdelingsvoorzitters maar ook staf- en commissieleden uit het ‘Zeisterbos’. Goede herinneringen bewaar ik ook aan de soms pittige afdelingsvergaderingen in het dank zij de opkomstplicht volle Kolpinghuis, waar Henk’s organisatietalent borg stond voor een correcte gang van zaken. Dat talent kwam ook van pas bij de viering van het 75-jarig bestaan van de Afdeling Nijmegen. De feestcommissie had voor mij een feestlied bedacht, dat ik met veertig jeugdleden moest zingen. In Nijmegen waren die jonge voetballers niet zo gauw te vinden, in Groesbeek wel. Henk liet gewoon een busvol jeugdige Treffers naar de Vereeniging lkomen.

In de loop van de jaren heb ik veel mensen ontmoet. Aan een reeks mensen heb ik veel te danken, vaak in meer opzichten: persoonlijk, zakelijk, bestuurlijk. Henk Driessen behoort tot die reeks, niet alleen vanwege de hobby die zijn werk werd maar ook vanwege zijn persoonlijkheid, zijn karakter en zijn betrokkenheid bij de samenleving. Hij had een grote belangstelling voor wat in Groesbeek en daarbuiten gebeurde. Als KNVB-professional bleef hij ook De Treffers trouw. Henk Driesssen leeft in de herinnering van velen voort, in Groesbeek waar Hentje een ereroepnaam werd, maar ook daarbuiten, waar mannen zoals hij een voorbeeld zijn voor velen.