In de eerste week van de lente zetten waterplassen de toon. Toch komt tegelijk het groen voorschijn volgens het ritme van de natuur
Een zonnige dag met een aangename temperatuur: aanleiding voor een wandeling in de Bruuk, het steeds weer boeiende natuurreservaat tussen de kerkdorpen De Horst en Breedeweg. Hoewel de kerken inmiddels aan de eredienst zijn onttrokken, houd ik het woord ‘kerkdorp’ in ere. De karakteristieke kerkgebouwen blijven immers staan, en krijgen waarschijnlijk een voorlopig blijven staan op de gemeenschap gerichte functie. Maar dat terzijde. Vanuit De Horst rijd ik via de Plakseweg en de Lage Horst naar de smalle Hogewaldseweg, die uiteindelijk met een haakse bocht overgaat in de Bruuk: de weg die linea recta naar Bredeweg leidt. Ongeveer twee honderd meter na die haakse bocht sla ik rechtsaf naar de parkeerplaats bij de zuidelijke ingang van het natuurreservaat.
Bij het begin van de wandeling zie ik vrijwel meteen water op plaatsen, waar meestal weinig of geen water te vinden is. Ook op de uitgestrekte moerasgraslanden zijn grote waterplassen zichtbaar, terwijl de watergangen langs de grote landweg door de Bruuk ook tot de rand gevuld zijn. De betrekkelijk droge wintermaanden hebben kennelijk de watertoevoer vanuit het Reichswald niet belemmerd. Bij het groot onderhoud van de afgelopen jaren zijn hydrologische maatregelen genomen, waarmee de vernatting van de Bruuk beter gewaarborgd kan worden. De peilbuizen – hier en daar in het moerasgrasland – maken duidelijk, dat de waterstand van het natuurgebied nauwlettend wordt gecontroleerd.
Ik besluit voor de verandering op de eerste kruising maar eens links af te slaan om via de Biezekamp een rondje tegen de klok in te lopen. De waterplassen in het moerasgrasland vormen een mooie voorgrond voor foto’s van het karakteristieke landschap van de Bruuk. Het voorjaar moet nog beginnen. Toch levert de begroeiing nu al verrassende kleuren op: het groene, jonge gras naast de uitgestrekte, gele grasvelden; en de grijs-grauwe, hier en daar als vergroenende bosschages tegenover de licht-blauwe lucht. Een detailopname van het jonge, opschietende riet verterkt de tegenstelling tussen het oude en het nieuwe gewas.
De Biezekamp – het brede pad, dat uitkomt bij de noordelijke ingang van de Bruuk aan de Lage Horst – is goed te belopen. Datzelfde gel voor het graspad, dat ik kies om het wat kleinere rondje De Bruuk te kunnen lopen. Ook langs dit pad zijn op verschillende plaatsen kleine en grote waterplassen zichtbaar. Forse wielsporen, stapels snoeihout en schone watergangen leren, dat in de laatste weken groot onderhoud heeft plaats gevonden. De natuur van de Bruuk wordt dus niet aan zijn of haar lot overgelaten. Integendeel. Het natuurreservaat zier er – afgezien van het snoeihout, dat nog verwijderd moet worden – opgeruimd uit, zozeer, dat ik er opgewekt van wordt.
In de afgelopen jaren hebben Ans en ik heel wat keren de Bruuk bezocht. We genoten van het steeds weer verrassende landschap en wezen elkaar op wat er – al dan niet met een geoefend oog – te zien was; het jonge riet in de lente, de orchideeën in de vroege zomer en de paddestoelen in de herfst en de kale bomen in de winter. Ik wandel nu alleen door de Bruuk, met de herinneringen aan die gezamenlijke tochten, vooral in 2023, toen Ans zelfs met haar rollator een rondje Bruuk volbracht. Praten kan nu niet, maar nadenken wel, over wat geweest is en wat nog komen gaat. De natuur wijst gelukkig ieder jaargetijde de weg, ook in 2025, het jaar waarin onzekerheid troef is. De bloeiende natuur is een lichtend voorbeeld.
