Ad Lansink tapt eerste bokbiertje. Nieuwspoort-voorzitter Jan van Groesen ziet dat het goed (Foto’s: Cees Zorn, den Haag) (1990)

Het Internationale Perscentrum Nieuwspoort, vroeger gevestigd aan het Binnenhof met een nauwe ingang aan het Spui, nu aan de Lange Poten, is voor mij – in de woorden van het Financieel Dagblad – een lieu de memoire, een plaats van talloze herinneringen, die nauwelijks onder een noemer te vangen zijn. Toekijken op toepers is immers iets anders dan pittige discussies met al dan niet bevriende parlementariërs. Gesprekken met journalisten lopen anders dan vluchtige ontmoetingen met lobbyisten. En rustige lunches of gezellige avondmaaltijden zijn niet te vergelijken met nachtelijke taferelen aan de bar of in de oude treincoupe. Ik weet niet meer hoeveel avonden en (soms) nachten ik in het oude Nieuwspoort heb doorgebracht. Het moeten er tussen 1977 en 1992 – de opening van het nieuwe onderkomen aan de Lange Poten – veel zijn geweest. Want na enige gewenning werd het een vaste gewoonte op de dagen, dat ik de nacht doorbracht in mijn pied-a-terre in de Haagse Nieuwstraat: nog even naar Nieuwspoort voor enkele glazen bier en vooral voor het samenzijn met al dan niet bevriende lotgenoten.

Knipsel uit eenmalige Nieuwspoortkrant (1991)

Ik schrijf nadrukkelijk lotgenoten, want onder de echte of vermeende Haagse kaasstolp vallen de verschillen in ambt en politieke kleur gemakkelijker weg dan in de politieke arena.Na een kleine 15 jaar in wat ten onrechte als een politiek rovershol werd beschouwd, was ik kennelijk een volleerde stamgast geworden. Ik maakte dat op uit het eervolle verzoek voor een interview in de speciale uitgave, die Nieuwspoort Nieuws – het later ter ziele gegane orgaan van het Internationale Perscentrum – uitbracht bij gelegenheid van de verhuizing naar de nieuwe, bijdetijdse locatie in het vroegere Ministerie van Justitie. Dat ook de CDA Tweede Kamerfractie daar inmiddels was gehuisvest, berustte op louter toeval. De nog kortere loopafstand was wel mooi mee genomen.

Kees Zijlstra (PvdA), Jan van Groesen en Erik van der Meulen zien toe op sjouwwerk

Andre Vermeulen, destijds parlementair redacteur bij het ANP, vroeg mij ’s avonds laat aan de bar, of hij mij de dag erop mocht interviewen voor het lijf- en ledenblad van Nieuwspoort. Ik stemde daarin toe, en noemde meteen een kop voor het verhaal: ‘Beter een stuk in de kraag dan tien in de krant’. Het gelach aan de bar betekende waarschijnlijk instemming met deze vrije vertaling van de  Nieuwspoortcode: al wat aan de mond van politici ontsnapt, blijft verborgen, totdat de politicus zijn wijsheid ook buiten Nieuwspoort deelt met zijn of haar gesprekspartner. Een dag later schrok ik terug van de zelfbedachte kop. Wat zouden incrowd en buitenwereld wel niet denken? Andre Vermeulen toonde begrip voor mijn terughoudendheid, maar wilde de uitspraak wel ergens in de tekst opnemen. Aldus geschiedde in het bijschrift onder mijn foto aan de bar, zij het met een forse verschrijving: ‘Beter tien stukken in de kraag dan een in de krant’. Het bewijs is te vinden in Nieuwspoort Nieuws Dec 1992. Boze tongen beweren, dat ik in 1998 Erepoorter werd – een grote eer overigens – mede dank zij de relatie tussen kroeg, krant en kraag.