Bert de Vries was zeven jaar lang – om precies te zijn van 1982 – 1989 – mijn loyale en gewaardeerde fractievoorzitter. Hij was streng maar rechtvaardig. Wel had hij moeite met fractieleden, die soms voor de muziek uitliepen. Ik ondervond dat zelf toen ik een tijdelijk spreekverbod over kernenergie werd opgelegd. Ook mijn pleidooien voor een herzien van de Ziekenfondswet vielen niet altijd in goede aarde. Maar al met al bewaar ik goede herinneringen aan Bert de Vries, die – waar het de koers van het CDA betrof – het gelijk aan zijn zijde had. Met Ruud Lubbers heeft hij zich ongetwijfeld ongemakkelijk gevoeld bij de lijn van zijn opvolger Elco Brinkman, tijdens het kabinet Lubbers-Kok. Parlementaire historici herinneren zich ongetwijfeld het befaamde bami-akkoord tussen CDA en PvdA, gesloten ten huize van Bert de Vries, die bami had laten aanrukken om de onderhandelaars van enig eten te voorzien. Dat waren nog eens tijden.