Dick Tasma voor een van zijn ‘Stieren’

Vogel van Dick Tasma – Olieverf op doek (2009)

Een  eenvoudig overlijdensbericht in de Gelderlander, drie dagen geleden: lees ik het goed? Dick Tasma, beeldend kunstenaar. Ja, dat moet Dick zijn, de altijd blije en levenslustige kunstenaar, die ik al geruime tijd niet meer gezien had. Tijdens de laatste ‘Open Ateliers’ op de Limos was zijn atelier dicht, maar ik zocht daar niets achter. Kunstenaars trekken er soms op uit om elders inspiratie op te doen. De laatste tijd viel mij wel op, dat er geen licht brandde op zijn atelier, bij Alexander Bobkin een verdieping lager wel. Maar van Alexander weet ik, dat hij soms lang doorwerkt, van Dick wist ik dat niet. Het bericht van zijn overlijden op te jonge leeftijd overviel me, en liet me niet los. Zijn familieleden en naaste vrienden zullen hem het meest missen. Maar ik weet zeker, dat de vele liefhebbers van zijn werk ook het gemis van de levensgenieter en toch bevlogen kunstenaar zullen voelen. Zij weten zich met zijn verwanten getroost door de kleurrijke schilderijen, die Dick – de archeoloog voor de ziel – heeft gemaakt in al die jaren, waarin hij zijn creativiteit kon verbinden met een grote zeggingskracht. De waardering voor zijn werk heb ik in 2009 tot uiting mogen brengen in Emmen, toen ik daar in de Grote Kerk zijn overzichtstentoonstelling mocht openen. Het is een voorrecht Dick te hebben leren kennen. De ‘Vogel’ is gevlogen, naar een andere wereld, die niemand kent. De ‘Stieren’  waarin soms de worsteling met de verf was te zien blijven achter, als herinnering aan een krachtige persoonlijkheid.