Galerie Agnes Raben (Bron: Google Streetview)

In de zomer van 2013 vroeg Han Klinkhamer of ik op 23 oktober 2013 – zijn expositie bij Galerie Agnes Raben in Vorden wilde openen. Ik stemde daar mee in. De presentatie van nieuw werk van kunstenaars, die ik wat langer ken, is immers een teken van verbondenheid, ook al kom je elkaar niet elke dag tegen. De kunstenaar uit het landelijke Demel had ik leren kennen tijdens een van de interviews voor de vouwbladen’, die Marie Louise Salet van Galerie Stills uit Nijmegen uitgaf als een aanvulling op ‘Beeldspraak: het boek, waarin ik in 2007gesprekken met 25 kunstenaars uit het Rijk van Nijmegen in 2007 had vastgelegd. Het boek is uitverkocht, en de vouwbladen zijn niet meer verkrijgbaar. Wel gebleven is de belangstelling voor het werk van (mij) bekende en (nog) onbekende kunstenaars. De expositie van Han Klinkhamer bracht mij ook in contact met Agnes Raben, die vol passie haar kleine maar indrukwekkende galerie in Vorden runt.

Marena Seeling: Zonder titel, Olie op linnen (2013) 120 x 100 cm

De (voor)liefde van Agnes Raben voor landschapskunstenaars bracht mij op het idee om aan te tonen, dat de ene kunstenaar de andere niet is. Dat geldt natuurlijk ook voor de wijze waarop de kunstenaars het landschap verbeelden. Voor dat ik dieper op het werk van Han Klinkhamer in ging, heb ik via mijn iPad een viertal andere kunstenaars kort de revue laten passeren, in enkele woorden en met een afbeelding van hun werk. Het waren achtereenvolgens Jurgen Marose, schilder van tijdloze, romantische landschappen, waarin menselijke schimmen een ondergeschikte rol spelen; een Marena Seeling, die bouwwerken en constructies vertaalt in boeende, aansprekende en toch mysterieuze beelden; Ingrid Claassen, die met enkele strepen verf de impressie van een natuurlijk landschap op haar doeken tovert; en Harrie Gerritz, die het landschap reduceert tot enkele, herkenbare iconen en daarmee een nieuwe, andersoortige werkelijkheid schept.

Han Klinkhamer, Zonder titel, Olieverf op linnen (2012), 50 x 35 cm

Het ene landschap is het andere niet. Dat bewijst Han Klinkhamer met zijn  uitzonderlijke gevoeligheid voor de zeggingskracht van de gewone natuur,  dichtbij huis maar soms ver weg, zoals onlangs in 2015 toen hij in Armenie als ‘artist in residence’ het landschap in eenvoudige penseelstreken vastlegde. Zijn worsteling met verf en papier levert een ongedachte verbeelding van een desondanks onweerstaanbare werkelijkheid. Han Klinkhamer tekent en schildert universele beelden, die tot nadenken stemmen. ‘Wijzen naar wat zich onttrekt’ was de titel van de expositie van Han Klinkhamer bij Agnes Raben in Vorden. Die woorden had hij ontleend aan de monografie van Daan van Speybroek’ over zijn opvallende werk. De horizon onttrekt zich niet aan de waarneming, want op Han’s doeken is de einder vaak zichtbaar. Wat dan wel? Waarschijnlijk gevoelens van mensen, die hun ogen de kans geven om de verbeelding achter zich te laten: De verbeelding voorbij:  dat werd dus de titel van mijn voordracht in woord en beeld op 23 oktober 2013 in Vorden.